مؤسسه آموزش عالی حوزوی فاطمیه کرمان

تا پایان ارسال مقالات به

همـایـش ملـی روش پژوهشــی عـلامه طبـاطبـایی

وقتی باقی نمانده است.

پانزده روز دیگر در انتظاریم…….

برای ارسال مقالات به آدرس ذیل مراجعه فرمایید:

http://whf-kerman.ir/index.php?option=com_performs&formid=2

امروز جمعی از اساتید و طلاب مقطع سطح سه مؤسسه آموزش عالی حوزوی فاطمیه کرمان با خانواده شهیدان نامدار محمدی دیدار کردند و از فضای معنوی ای که این شهیدان در آن بزرگ شده بودند بهره مند شدند و مروری بر وصیت نامه و تجدید عهدی با آرمان های آن ها داشتند.

شهید: محمد حسین نامدار محمدی
در سال 1339 در تهران متولد شد. از آنجا که پدر و مادر خانواده در اصل کرمانی بودند در سال 55 به کرمان مراجعت نمودند. اولین حضورایشان شرکت در واقعه 17 شهریور 1357 بود که زخمی شد و دومین حضورش در حادثه آتش سوزی مسجد جامع کرمان بود. با شروع جنگ تحمیلی در سال 1359 خود را برای میدان دیگری از مبارزه آماده می کند و از طریق سپاه پاسداران وارد صحنه جنگ می شود. آخرین مسئولیت ایشان معاون اطلاعات وعملیات قرارگاه کربلاست و تاریخ شهادت ایشان تیر ماه 1361منطقه عملیاتی دارخوین است.
فرازی از وصیتنامه شهید:
خواهران و برادران : این حقیقتی است که همه ما دیر یا زود باید برویم؛ ولی وسیله و رفتن ها فرق می کند پس بگذارید آدمی بهترین وسیله را که شهادت می باشد انتخاب کند و به لقاءا… بپیوندد. من همیشه به دوستانم می گفتم بهترین مرگ مرگی است که در بدترین شرایط همانند شهدای کربلا و ائمه معصومین(ع) آدمی جان بسپارد. دوست دارم اگر در میدان نبرد کشته شدم مانند دیگر شهداء با همین لباس سپاه به خاک سپرده شوم و اگر درمیدان رزم گشته نشدم …بر روی کفنم آرم سپاه را بدوزید که همه بدانند من پاسدار اسلام بودم و به خاطر اسلام شهید شدم.

شهید: غلامرضا نامدار محمدی
در سال 1341 در تهران متولد شد. کم کم جریانات انقلاب شکل گرفت و ایشان با برادر بزرگترشان محمد حسین با شور و حال عجیبی در تظاهرات و فعالیتهای انقلابی شرکت کردند. آنها حتی در بعضی از تظاهرات مهم تهران مانند 17 شهریور و روزهای پیروزی انقلاب به تهران رفته و در آنجا در تظاهرات شرکت می کردند. با پیروزی انقلاب،غلامرضا در جهاد کرمان مشغول به کار شد و اواخر سال 58 وارد سپاه تهران شد و با شروع جنگ تحمیلی به جبهه رفت. کار در نشریه پیام انقلاب به عنوان خبرنگار و عکاس از دیگر زوایای زندگی سراسر افتخار غلامرضا بود. غلامرضا در 23 اسفند 63 در حالی که دوربین عکاسی بر گردنش بود در جزیره مجنون در اثر انفجار خمپاره به دیدار معشوقش شتافت.
فرازی از وصیتنامه شهید:
تا به حال هر چه به فکر مرگ بودیم اکنون باید آن در لحظات عمر خود ضرب کنیم و بسیار به یاد مرگ خود باشیم .الهی این بدن من مملوک توست ملک توست ان شاءالله که عبد توست .با آن هر چه می خواهی معامله کن اگر می خواهی آن را بسوزانی بسوزان اگر می خواهی آن را تکه تکه کنی تکه تکه کن اگر می خواهی آن را بی سر کنی چنین کن اگر می خواهی این پیکر را مانند مولایم ابا عبدالله لگدمال ستوران کنی چنین کن و اگر می خواهی مانند عباس عموی تشنگان حسین بدنم را بی دست و پا کنی چنین کن و اگر می خواهی …ولی از تو تقاضایی دارم تو را به عزت زهرای مرضیه با این بدن عاصی قهر مکن چرا که اگر بدانم تو از عذابم لذت می بری بسم ا… اگر بدانم تو با دیدن بدن سوخته ام شادان می شوی بسم ا… اگر بدانم تو با بدن بی سرم خرسند می شوی بسم ا…
کورباد آن چشمی که غیر تو راببیند و برای غیر تو ببیند کر باد آن گوشی که برای غیر تو بشنود و غیر کلام تو را بشنود بریده باد آن دستی که برای غیر تو حرکت کند بریده باد آن پایی که برای غیر تو رود مهر باد آن قلبی که غیر از منزلگه تو باشه قلبی که تو عنایت کردی و آن را حرم الله خواندی قلبی که حرم توست اگر اجنبی را راه دهد ختم شود. خدایا تو را سپاس که دستم را گرفتی و به طرف خود کشاندی خدایا تورا کرنش که به پایم خلخال زدی و به سوی خود رهنمون نمودی خدایا تو را حمد که به چشمم گفتی که غیر تو را نبیند خدایا تو را شکر که به گوش من فرمان دادی کلام غیر تو را نشنود.

جلوه ‏گر شد بار دیگر طور سینا در غدیر                                         ریخت از خم ولایت مى به مینا درغدیر

رودها با یكدگر پیوست كم ‏كم سیل شد                                               موج مى‏ زد سیل مردم مثل دریا در غدیر

هدیه جبریل بود« الیوم اكملت لكم»                                                وحى آمد در مبارك باد مولى در غدیر

با وجود فیض« اتممت علیكم نعمتى»                                             از نزول وحى غوغا بود غوغا در غدیر

بر سر دست نبى هر كس على را دید گفت‏                                       آفتاب و ماه زیبا بود زیبا در غدیر

بر لبش گل واژه « من كنت مولا» تا نشست‏                                    گلبُن پاك ولایت شد شكوفا در غدیر

«بركه خورشید» در تاریخ نامى آشناست‏                                         شیعه جوشیده ‏ست از آن تاریخ آنجا در غدیر

گرچه در آن لحظه شیرین كسى باور نداشت‏                                     مى‏توان انكار دریا كرد حتى در غدیر

باغبان وحى مى‏دانست از روز نخست‏                                             عمر كوتاهى ‏ست در لبخند گل ها در غدیر

دیده‏ها در حسرت یك قطره از آن چشمه ماند                                     این زلال معرفت خشكید آیا در غدیر؟

دل درون سینه‏ ها در تاب و تب بود اى دریغ‏                                      كس نمى‏داند چه حالى داشت زهرا در غدیر

“محمد جواد غفورزاده” (شفق)

در اسلام يكي از پنج ركن اساسي دين حج قلمداد شده است.(۱) حج تمتع از واجباتي است كه بر هر شخص مسلمان مستطيع واجب است كه حداقل يك بار در طول عمر خود به اين سفر مبارك برود. البته در تمام عمر، حج فقط يك بار واجب اس.(۲) امّا ممکن است حاجی در این راه پربرکت مرگش فرا رسد. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «من مات فی طریق مکة ذاهباً اوجائیاً أمن من الفزغ الاکبر یوم القیامة»؛ هرکس در راه رفت و برگشت مکه بمیرد از اندوه بزرگ روز قیامت ایمن خواهد بود.(3) باز از آن حضرت نقل شده است که فرمودند: «الحاج و المعتمر في ضمان الله فإن مات متوجها غفر الله له ذنوبه و إن مات محرما بعثه الله ملبيا و إن مات بأحد الحرمين بعثه الله من الآمنين و إن مات منصرفا غفر الله له جميع ذنوبه». (4) حاجی و عمره گذار در ضمان الهی هستند. اگر در حال توجه بمیرد خداوند برایش گناهانش را می آمرزد و اگر محرم بمیرد خداوند او را لبیگ گویان مبعوث می کند و اگر در یکی از دو حرم (مکه یا مدینه) بمیرد خدواند او را ایمن مبعوث می کند و اگر در حال برگشت بمیرد خداوند همه گناهانش را می آمرزد.
پیامبر (صلی الله علیه و اله)‏: «من مات في مكة أو المدينة لم يعترض و لم يحاسب و مات‏ مهاجرا إلى الله‏ عز و جل و حشر يوم القيامة مع أصحاب بدر» (5)؛ كسي كه در مكه يا مدينه از دنيا برود، كسي متعرض او نخواهد شد و مورد محاسبه واقع نمي‌شود و در حالي مي‌ميرد كه هجرت به سوي خدا مي‌كند و روز قيامت با اصحاب بدر محشور مي‌شود.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «ما من عبد يموت في أرض غربة تغيب عنه فيها بواكيه إلا بكته بقاع الأرض التي كان يعبد الله عز و جل عليها و بكته أبواب السماء التي كان يصعد فيها عمله و بكاه الملكان الموكلان به‏» (6)؛ هیچ بنده ای نیست که در دیار غربت و (دور از آشنایان) بمیرد و گریه کننده اى نداشته باشد، مگر آنکه تمام قطعه زمین هایى که در آنها به عبادت خدا مشغول بوده است و درهاى آسمان که عمل او به سوى آنها بالا رفته است و دو فرشته مراقب او نیز، بر او مى گریند.
پس خوشا به حال حاجیانی که برای انجام تکلیف واجب الهی به سوی بهترین مکان زمین هجرت کردند و در این راه جان خود را در حالی که از هر گناهی پاک بودند از دست دادند.

پي نوشت ها:
۱. محمد بن یعقوب كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية، تهران، ۱۳۶۵ ه ش، ج ۲، ص ۱۸.
۲. امام خميني، سيدروح الله، مناسك حج (محشي)، نشر مشعر، تهران، ۱۳۸۵ش، ص۱۶ م۱.
3.الکافی، ج4، ص 263
4. الكافي، ج‏4 ، ص256
5. همان
6 . شیخ صدوق، من لا یحضره الفقيه، ج 2، 103

از نظر اسلام تحصيل بعضي علوم واجب عيني است و بر هركسي واجب است مثل علم عقايد و اخلاق و احكام اسلامي و تحصيل بعضي علوم واجب كفايي است كه عداه اي بايد دنبال آن بروند مثل علوم حوزوي و علوم دانشگاهي كه براي حفظ نظام و پيشرفت جامعه لازم است؛ بنابراين علوم مختلف دانشگاهي مثل گياه پزشكي، زيست شناسي نيز براي عده اي كه از عهده آن بر مي آيند واجب و لازم است و به عنوان يك وظيفه شرعي مي باشد؛ علاوه بر آنكه انسان با نيت خدايي همه امور را مي تواند به عبادت تبديل كند حتي راه رفتن و آب خوردن را.
براي فراهم سازي بيشتر آسايش و تسلط بيشتر بر طبيعت، گرايش هاي مختلف علمي و تخصص هاي فراوان به وجود آمده است؛ اما تنها وارستگان و ژرف انديشان هستند كه فراتر از نيازهاي اوليه طبيعي و محسوسات به ارتباط نهاني دانش ها و ارتباط جهان هستي با آفريننده آن فكر مي كنند و از هدفمندي اين همه جنب و جوش ها سخن به ميان مي آورند. مهمترين رسالت دين، ايجاد انگيزه فراطبيعي در ميان انسان ها و جهت دهي صحيح به تلاش هاي روزانه است به طوري كه علاوه بر تأمين نيازهاي روزمره زندگي، به هدفمندي و تلاش براي دستيابي به مقصود هستي اقدام كند. از اين رو در فرهنگ اسلامي تمام دانش هاي مورد نياز براي زندگي بشري داراي اهميت است و توصيه شده به مقدار لازم و نياز جامعه، مردم براي فراگيري آن اقدام كنند و از آن به «واجب كفايي» تعبير شده است. اما براي همه انسان ها در هر مرتبه علمي كه قرار دارند توجه به هدف و هدفمندي جهان و ايمان به مبدأ و معاد لازم و «واجب عيني» شمرده شده است و غفلت اكثريت جامعه بشري جاي تأسف دارد؛ زيرا حتي از علوم تجربي و مهندسي نيز مي توان به آن هدف مقدس دست يافت و منافاتي با زندگي روزمره ندارد؛ بنابراین از نظر قرآن و روايات، علم وسيله است نه هدف؛ آن هم وسيله‏اى كه انسان را به كمال مى‏رساند و دنيا و آخرت او را آباد مى‏كند.
گفتنى است كه ارزش هر علم به ارزش موضوع آن علم است و در اين جهت علوم الهى و دينى - با توجه به موضوع آن - از ساير علوم اشرف و برتر است؛ ولى اين بدين ‏معنا نيست كه علوم ديگر بى‏اهميت و بدون ارزش است و علم نيست. در نگاه كلى قرآن، هر علمى كه انسان را به دنياپرستى سوق دهد و به چنگال ماديات بسپرد و فهم و شعور او را به طرف خواب و عيش و نوش بكشاند هدف نهايى او را تنها وصول به ماديات قرار دهد، چيزى جز ضلالت و گمراهى نيست.
پس علوم غيردينى نيز مى‏تواند نقش‏آفرين بوده و موجبات سعادت آدمى را فراهم كند. اين در صورتى است كه هدف تلقى نشود، بلكه وسيله پيشرفت و رسيدن به كمال باشد. از طرف ديگر علوم دينى نيز اگر طالب آن قصد رسيدن به دنيا را داشته باشد، موجب بدبختى انسان مى‏شود. خلاصه اين كه علمي كه در روايات و آيات بر آن تأكيد شده و از آن تمجيد گشته و به عنوان اشرف علوم محسوب مي گردد، علم خداشناسي است؛ زيرا معلوم اين علم از معلوم ساير علوم برتر و اشرف است و هر علمي به اندازه معلوم خود ارزش دارد و روشن است كه كسب معرفت و جهان بيني و خداشناسي منحصر به يك رشته نيست.
شخصي ممكن است از علم شيمي آن چنان خدا را بشناسد كه از مطالعه كتاب هاي ديني نشناسد - پس آن چه مهم است شناخت كيمياي هستي است - البته بايد پذيرفت بعضي از علوم و رشته ها به اين هدف نزديك تر و كم واسطه ترند. در غير اين صورت از علوم مختلف به عنوان فضل نام برده شده نه كمال. بنابراين دروس دانشگاهي كه در جهت حل مشكلات علمي و گسترش علمي افراد و جامعه خاص بر مي دارد نه تنها علم لاينفع نيست بلكه علومي هستند كه در خدمت به جامعه و مردم است و كسي كه به قصد كمك به مردم و كسب رضايت خداوند و خدمت رساني به افراد جامعه به تحصيل آن علوم مي پردازند، نه تنها پسنديده، بلكه در برخي موارد بر افراد اين تحصيل واجب مي شود. به طور مثال آنجا كه حل مشكلات مردم و اداره جامعه متوقف بر تحصيل در يكي از رشته هاي تخصصي باشد.
از طرف ديگر انسان موجودي اجتماعي و وابسته به اجتماع است و همچنان كه از مواهب اجتماعي بهره مي برد بايد به حال اجتماع نيز سودمند باشد گاهي اوقات تحصيل در رشته اي خاص ممكن است به ظاهر براي فردي به طور مستقيم سودي معنوي در بر نداشته باشد؛ ولي چون باعث پيشرفت جامعه به ويژه جامعه اسلامي مي گردد و موجب سربلندي و اقتدار و عزت علمي و اقتصادي آن مي گردد، تحصيل آن لازم است وتحصيل با چنين انگيزه اي خود از عبادات مهم است. اين از ويژگي هاي دين مقدس اسلام است كه پيروان آن در هر حال و كار و شغلي كه هستند مي توانند با انگيزه و نيت خدايي و قصد خدمت به مردم در حال عبادت باشند.
آن چه در پي علم، براي «عالم » حاصل مي شود يا «خشوع » و خشيت است و يا «غرور و استكبار»؛ چنان چه از يك سو در قرآن آمده است : «انما يخشي الله من عباده العلماء»؛ از بندگان خدا تنها دانايانند كه از او مي ترسند (فاطر، آيه 28) از سوي ديگر گفته شده است «العلم هو الحجاب الاكبر» راز اين دوگانگي در آن نهفته است كه برخي در «پرتو علم» به حكمت استوار و عالم مطلق هستي توجه پيدا مي كنند و در برابر «او» سر تعظيم فرو مي آورند و برخي در «سايه علم » به مراتب علمي خود توجه مي كنند و احساس بي نيازي نسبت به ديگران و حتي نسبت به خدا به آنها دست مي دهد كه از آن به غرور علمي و حجاب اكبر باز مي شود و در اين باره به طور تقريبي فرقي ميان علم فيزيك و علم توحيد نيست؛ چنان كه امام خميني فرموده اند» گاهي علم توحيد نيز براي انسان حجاب مي شود.
http://porseman.org/q/show.aspx?id=86937

مؤسسه آموزش عالی حوزوی فاطمیه کرمان

همـایـش ملـی روش پژوهشــی عـلامه طبـاطبـایی

را برگزار می نماید.

برای اطلاع بیشتر به سایت ذیل مراجعه فرمایید:

 http://whf-kerman.ir/index.php?option=com_performs&formid=2

عبد السلام بن صالح هروي گوید: از أبا الحسن علي بن موسى الرضا (علیه السلام) شنیدم که فرمودند: «رحم الله عبدا أحيا أمرنا»؛ خداوند به بنده ای رحم کند که امر ما را زنده می گرداند. به ایشان عرض کردم که چگونه امرتان را زنده می گرداند؟ فرمودند: «يتعلم علومنا و يعلمها الناس فإن الناس لو علموا محاسن كلامنا لاتبعونا» ؛ علوم ما را فرا گیرد و به مردم یاد دهد؛ زیرا اگر مردم محاسن کلام ما را بدانند از آن پیروی می کنند. راوی گوید که به حضرت عرض کردم که ای پسر رسول الله! برای ما از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده اند که فرمودند: «من تعلم علما ليماري به السفهاء أو يباهي به العلماء أو ليقبل بوجوه الناس إليه فهو في النار»؛ کسی که علمی را بیاموزد تا به واسطه آن با بی خردان جدال کند و بر علما مباهات کند و مردم را به سوی خود بگرداند در آتش است. حضرت (علیه السلام) فرمودند: «صدق جدي (علیه السلام)»؛ جدم راست گفت. بعد حضرت فرمودند: آیا می دانی بی خردان چه کسانی هستند؟ عرض کردم: خیر ای پسر رسول الله! فرمودند: «هم قصاص مخالفينا»؛ اینها قصه سرایان مخالف ما هستند. بعد فرمودند: آیا میدانی علما چه کسانی هستند؟ عرض کردم: خیر ای پسر رسول الله! فرمودند: «هم علماء آل محمد (علیهم السلام) الذين فرض الله طاعتهم و أوجب مودتهم»؛ اینها دانشمندان آل محمد (علیهم السلام) هستند که خداوند طاعت آنها را فرض و مودت آنها را واجب گردانده است. بعد فرمودند: آیا می دانی معنای «ليقبل بوجوه الناس إليه» چیست؟ عرض کردم: خیر ای پسر رسول الله! فرمودند: «يعني و الله بذلك ادعاء الإمامة»؛ به خدا قسم منظور از آن ادعای امامت است. (عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏1 ص : 272)