مؤسسه آموزش عالی حوزوی فاطمیه کرمان

امام على (عليه السلام) مى فرمایند: «فَإِنَّ هَزِيلَ الرَّعِيَّةِ أَحوَجُ إِلَى الاِنصَافِ»(ابن حيون، ‏دعائم الإسلام،‏ همان، ج1، ص366)؛ همانا ضعفاى رعيت محتاج ترين آن ها به انصاف هستند؛ به همین جهت حضرت (علیه السلام) در نامه ای به عثمان بن حنیف والی خود در بصره می نویسند: «أَ أَقْنَعُ مِنْ نَفْسِي بِأَنْ يُقَالَ هَذَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ لَا أُشَارِكُهُمْ فِي مَكَارِهِ الدَّهْرِ أَوْ أَكُونَ أُسْوَةً لَهُمْ فِي جُشُوبَةِ الْعَيْشِ»(نهج البلاغه، نامه45)؛ آيا به همين مى ‏توانم بسنده كنم كه امير مؤمنانم بخوانند بى آن كه در ناخوشي هاى زندگيشان شركتى داشته باشم يا در سختى زندگى الگوشان باشم.

حضرت (علیه السلام) تذکر می فرمایند که اگر بخوانم مسوؤلیت رهبری و مدیریت جامعه را مومنانه به عهده داشته باشم تا مورد رضای الهی واقع شود باید در ناخوشی ها و سختی های زندگی با ضعیف ترین افراد جامعه همراه باشم تا بتوانم در تصمیم های مهم حکومتی حتی ضعیف ترین افراد را مد نظر داشته باشم. چون همه افراد تحت حکومت من از حق انسانیت برخوردارند و باید از جهت رفاه و امنیت اقتصادی در ردیف مسوؤلان باشند تا نظام عدل بر جهان حاکم باشد.